واسطه‌آوردن و وسیله قرار دادن کسی برای برآمدن حاجت و به خصوص، آمرزش، اگر در دنیا واقع شود، توسّل و چنان‌چه در آخرت باشد، شفاعت نام دارد.

توسّل و شفاعت علاوه بر این‌که اموري عقلی و بدیهی است، در اعتقادات شیعه، دو امر ضروری به شمار می‌رود و مورد تأيید و امضای قرآن و عترت قرار گرفته است.

توسّل و شفاعت، از سویی مایۀ امیدواری بندگان برای دست‌یابی به رحمت و مغفرت پروردگار متعال است و از سوی دیگر، گاه با کج‌فهمی جاهلان، سبب کم‌رنگ جلوه دادن فضیلت خوف شده است. گروهی از معاندین و مخالفين تشیّع نیز از این امر سوء استفاده کرده و به انکار توسّل و شفاعت پرداخته‌اند.

آنچه شایستۀ توجّه است، این‌ است که اصل وجود دو عنصر توسّل و شفاعت و نقش‌سازنده و تأثیر آن، در واقع، دو ضرورت اعتقادی در جذب رحمت الهی و برخورداری بندگان از مغفرت و آمرزش خداوند سبحان بوده و به روشنی مورد تأيید قرآن و عترت قرار گرفته است و تعالیم روح بخش تشیّع، بر آن تأکيد دارد.

همچنین معنای توسّل و شفاعت این نیست که حاجت کسی به ناحق برآورده شود، یا افرادی در روز رستاخیز با فریب، پارتی، رشوه و زور، بهشتی یا جهنّمی شوند، یا ظالمی از آتش نجات یابد و کسی به جای دیگری عذاب گردد.